HEWLÊR, 7/11 2013 — Malpera Peyamnêrê duhî nivîsarek bi îmzaya Elî Selîm wekî bersiv ji bo ANF-ê û PKK-ê belav kir û tê de bi aşkerayî got ko rêberê PKK-ê Abdullah Ocalan mirovekê tirsonek û kemalîst e û got ”PKK ji binyata xwe ve bo wê yekê hatiye damezirandin ko dijayetiya fikra neteweyî ya tevgera rizgarîxwaz ya neteweyî bike”.
Di tarîxa PDK-ê de ev cara pêşiyê ye ko organeka medyayê ya nêzîkî PDK-ê hewqasê aşkera û hewqasê zelal behsa PKK-ê dike û PKK-ê wekî rêxistineka li dijî fikra neteweyî ya miletê kurd bi nav dike.
Dema ko mirov vê nivîsarê dixwîne digihî qenaetekê ko PDK-ê bi temamî hêviya xwe ji PKK-ê biriye û hêdî wê di refên dijminên miletê kurd û Kurdistanê de dihesibîne.
Nivîsar duhî bi îmzaya Elî Selîm û bi soranî di Peyamnêrê de belav bû. Nefel wê nivîsarê bi kirmancî belav dike da kurdên bakur bizanin ko PDK di heqê PKK-ê de çi difikire.
Bersivek bo ANF-a girêdayî baskê şidetperest yê PKK-ê – Hon li dijî berjewendiyên gelê Kurdistanê ne
Di nivîseka ANF-ê de bi awayekî bêserûber behsa rûdanên demên borî hatiye kirin. Ev şirove wekî ya dijminekê kîn di dilan de ye ko hêviya wî tenê ew e ko birînên kevin veke, kulan biderikîne û bixwaze şerê navxwe dubare bike. Tenê dijmin û dadgirkerên Kurdistanê şev û rojê dixwazin planeka weha bi cih bikin, lê mixabin aliyekê ko xwe kurd dizane ji bo serûbinkirina raya giştî vê yekê dike.
Nivîs ewçend bêberpirsiyarane hatiye nivîsandin ko em çaverê bûn ko berpirsên PKK-ê di heqê nivîsê de agahdariyê bidin, lêborînê ji xelkê Kurdistanê bixwazin, di cih de ew bi xwe bersîvê bidin, nivîsê şermezar bikin û yên xwedanê kiryarê bo xelkê Kurdistanê aşekere bikin. Lê belê bêdengiya wan nîşan dide ko ew piştgiriya vê dijminkariyê dikin. Lewra di cihê xwe de ye ko bersiva wan bêt dan, ew bên riswa kirin û tawanên wan yên li dijî miletê kurd bên aşkera kirin.
PKK çawa wî mafî bo xwe dibîne ko sivikatiyê li îradeya gelekê bike ko ev bi sedan sal e parastina maf û kerameta xwe dike? Çawa rê dide xwe ko dijminahiya aliyekê ko bi sedhezaran qurbanî bo vê xakê bexşandiye û pêşengiya rêxistina rizgarîxwaz ya miletê kurd dike? Heger birêvebirên şidetperest û serlêgeriyayî yên PKK-ê misqalek merdayetî û ruhê kurdayetiyê hebûya bi vî awayî nanheramî nedikirin û bi vî awayê bêbabane êrişî tarîxa miletekî sitemdîtî nedikir.
Xelkê Kurdistanê baş têdigihî ko ka PKK-ya şidetperest çi ye, bo çi hatiye damezirandin û çi wezîfe lê hatiye bar kirin. Ne armanceka wê ya zelal heye û ne jî bo xelkê aşkere dikin ka bo çi qet deskeftek bo gelê kurd pêkneanîne. Di heman demê de li rojavayê Kurdistanê bûne darûdestê rejîmê û pasevaniya be‘siyan dikin û ji bo wan şerî dikin. Li bakur jî qet tişteke konkret bo gelê kurd bi dest nexistine. Berê jî heta ko ji wan atiye mirovên kurd kuştine û hevalên xwe jî Ewropayê li Kurdistanê û cihên dî kuştine.
Rêxistinên îstixbaretên welatên dorûberê hewqasê ketine nav wê de ko ti caran nekariye bibe xwedana biryara xwe. Rojane ji bo bicihanîna ajandeya dagirkeran her firseta ko ji bo gelê kurd derkeve pêş ew tên û dixwazin têkbidin. Bûne wekî tifengeka amde ko her rojekê dagirkerek kirê bike. PKK rêxistineka têkdanê ye û wezîfeya wê ya sereke ew e ko li her çar parçeyên Kurdistanê her derfeteka ko bi bedelên giran ji bo miletê kurd derkeve pêş têkbide.
Ji bo naskirina vê rêxistina ecêbûxerîb ko ti armanceka wê ya ron ji bo miletê kurd nîne ji bilî jirêderxistin û serlêgerandina hemwelatiyên Kurdistanê divêt em behsa çend nuqteyan bikin:
PKK ji binyata xwe ve bo wê yekê hatiye damezirandin ko dijayetiya fikra neteweyî ya tevgera rizgarîxwaz ya neteweyî bike. Qet gavek bo berjewendiyên gelê kurd ne avêtiye, tiştek nîne ko bikarin bo xelkê kurd bibêjin vaye me ev ji bo gelê kurd bi dest xistiye.
PKK ji aliyê tenzîmî ve her ji destpêkê ve û heta niha rêxistineka tirsnak û toqêner bû. Zarok û ciwanên 10–15-salî dixapîne û mejiyê wan bi îdeolojiyeka neneteweyî dişo. Ti caran di nêv vê rêxistinê de azadiya fikrî çênebû, endamên wê tenê wekî amorekê bêruh di xizmeta rêvebirên wê de ne. Di nav vê rêxistina tirsnak de her çi kesê xwe jê bide paş encama wê kuştin e. Vê gavê jî hejmareke zêde di nêv PKK-ê de hene ko di bin tehdîda kuştinê de ne, ji ber ko li dijî siyaseta rêvebirên vê rêxistinê derdikevin. Di vê mijarê de em dikarin wekî nimûne behsa çend navan bikin. Osman Ocalan, Nizamettin Taş (Botan), Mihemed Abdurrahman (Mihemed Şernexî), Tahir Şirnexî (Qasim), Mesûd Hisên (Ararat), Rûbar Çelî, Çekdar Hekarî û bi dehan kadirên dî. Heta niha 5 100 endam û çekdarên PKK-ê dest jê berdane, belê hêj PKK êrişî wan dike. Ger em îşaret bi çend navên dî jî bikin: Endamê Konseya HPG-ê Dicle Andok û xêzana wî Xetîce, endamê konseya HPG-ê Amed Hewlêrî, endamê komîteya siyasî ya PKK-ê Silêmanê, berpirsê PKK-ê yê Rusya. Silêman, Zekî Biçûkê endamê berê yê Konseya KADEK-ê, Kesire Yildiri, Mahir Welat, Mele Reşit, Hozan Rojhilat endamê bere yê konseya PJAK-ê û bi dehan kadirên dî.
Tarîxa PKKê ji terorê û kuştina xelkê bêguneh û kuştina kadirên xwe dagirtî ye. Li vir jî em dikarin van navan bêjin: Kemal Şahin (Kemalê Sor) endamê komîteya rêvebir ya PKK-ê bû di sala 2005-ê de li Silêmaniyê kuştin. Nasir Sergewre (navê wî yê rast Faruk Buzurg bû) di 2000-ê de li Qendîlê kuştin. Îbrahimê Zer berpirsek dî bû di sala 2005-ê li mintiqeya Zapê kuştin. Apê His endamê konseya HPG-ê bû di 2012-yê de kuştin. Xelil Kaya an jî Cemalê Kor di 1987-ê de cihgirê Ocalan bû, lê her ji aliyê wan ve hat kuştin. Dilbirîn di 1998-ê de bi fermana Mustafa Karasu hat kuştin. Harun Abdurrahman an jî Harunê Sermezin di 2009-ê de li Xinêrê kuştin. Kani Yilmaz û Sabrî Torî jî her cardî 11-02-2006-ê PKK-ê li Silêmaniyê ew kuştin, bi dehan û bi sedan endam û kadirên dî yên PKK-ê bûne qurbaniyên tesfiyekirinê.
PKK-ê bi şêweyên cor be cor xizmeta rejîmên dagirker kiriye. Peywendiyên wê yên gelek aloz digel rêxistinên îstixbaretên welatên dorûberê heye.
Hertim li dijî prosesa aştiyê ye, her li çi cihî aştî pêk bê ew dê bixwazin têkbidin.
Maweyekî dûrûdirêj digel serbazên Ergenekonê yên Tirkiyeyê bi awayekî nehênî li hev kiribûn da ko şer berdewam be, ji bo generalên tirk berdewam bin li karên xwe yên gendelîyê û PKK jî her berdewam be li mafiyakarî û bazirganiya narkotîkayê.
PKK-ê tesîreka pir xerab li ser navûdengê miletê kurd kiriye. Piraniya welatên demokratîk û azad PKK-ê wekî rêxistineka mafyayî, têkder, terorîst û narkotîkafiroş dizanin.
Bi dehan endamên PKK-ê li welatên Ewropayê bi tometa kuştinê û bazirganiya narkotîkayê di zindanan de ne.
PKK li gundan bi darê zorê serane û pereyan ji xelkê distîne.
Rêxistinên rizgarîxwaz yên kurdên başûr gelek arîkariya PKK-ê kirin, lê belê PKK-ê hertim nanheramî kir û di derfetên gelek hesas de li dijî başûr şer kir.
Hertim li hemberî biyaniyan û nemaze li hemberî polîsekî sade yên biyaniyan jî serşor û tirsonek in, lê belê xwe wekî hakimê Kurdistanê dizanin û sermeziniyê li xelkê Kuridstanê dikin.
Zêdetirê birêvebirên PKK-ê her kurdî nizanin û di heqê kurdayetiyê de her çi hebe dibêjin.
Ocalan di dema hatî girtin de dikarî bibe qehreman û navê xwe bi pakî li dîrokê binivîsîne, lê belê gelek bi tirsonekî got dayîka wî tirk e û dixwaze vegere ser rêçika Ataturk. Ocalan di jiyana xwe de rojekê tenê jî di nav refên gerîla de nejiyaye, tenê li Şamê, Geliyê Beqa‘a û Libnanê bi cih bûye, qet guhê wî carekê jî teqeya şer nebihîstiye.
Bi salên dûvdirêj aliyê PKK-ê yê şidetperest dixwest ko li hemî beşên Kuristane girûgirêftan durist bike. Wan li bakur tenê deskevtek jî bo gelê kurd bi dest nexistine. Gelek caran bûne sedemên giriftên giran bo xelkê. Tişta ko wan li dijî gelê kurd kiriye ti dijminan nekiriye. Ew raste rast wê tiştê dikin ya ko di qazanca dagirkerên Kurdistanê de be.
Bo selimandina nokerayetiya rejîma beisî ya Iraqê, wan pêşmergeyên başûrî Mihemed Hemdî, Nizar Mihemed Xerabî, Seidulla Avdel, Xalit Wermilî û Nazmî Wermilî teslîmî rejîma beisî kirin. Wan di wê demê ev şoreşger teslîmî kirin, dema ko rejîma xwînrêj li himberî gelê kurd operasyonên enfalê pêk dianî. Herweha jin û zarokên bêguneh yên gundê Dêzo kuştin û di nav xaniyên wan de şewitandin. Li hemî parçeyên Kurdistanê bi awayekî gelek nemirovane bi dehan caran jin û zarokên gundiyan revandine û kes nizane çarenûsa wan jî çi lê hatiye. Ji sedema wan mayînên ko wan li ser ban, rê û cihên gundiyan çandine, bi dehan jin û zarokên kurd şehîd bûne û bi sedan jî dest û lingên xwe wenda kirine.
Sala 1993-ê diyardeyeka metirsîdar li bakurê Kurdistanê rû da, navê wê kiribûn “kiryarên bikujnediyar” û bi şêweyeke wesa karê terorê dihat bi rê ve birin ko qet ti tawankar nedihatin girtin. Ew rêxistina ko ev karên terorane bi rê ve dibir navê wê Kontr-gerilla bû, bi sedan bizavkarên siyasî, nûser û mirovên sivîl yên kurd kiribûn armanc bo xwe. Ji wan nimûneyên karên terora bikujên wan nediyar yek jî kuştina Turgut Ozal û Eşeref Bitlis ye. Vê rêxistinê di nava dewleta tirk û PKK-ê de bingehê xwe xurt kiribû, rêxistina Kontr-gerilla û Eregenekonê ew tawanên bikujên wan nediyar bi hevbeşî, gelek bi hêsanî pêk dianî û ji aliyê siyasî ve xizmetek mezin ya dewleta wê demê dikirin û ev bi hevkariya baskê şidetperest yê di nav PKK-ê de dibû. Di sala 1993-yê de Turgut Ozal û Eşref Bitlis bo çareseriya kêşaya kurd destek aştiyan dirêjî Ocalan kirin lê belê kesek bi navê Mahmut Yildirim ligel aliyê şidetperest yê PKK-ê bi awayekî raste rast têkdan li ser agirbesta wê demê kir ji ber ko armanca herdu aliyan li ser wî esasî ava bûbû ka çawa Eşref Bitlis û Turgut Ozal ji nav bibin. Ev planeke hevbeş ya baskê şidetperest yê PKK-ê û rêxistina Kontr-gerila bû û plan bi çavdêriya Mahmut Yildirim hat bi rê ve birin.
Gelê kurd kêfxweş bû ko Kongreya Neteweyî dê pêk bêt. Lê belê destê îstixbaratên di nav PKK-ê de, zû dest bi hereketê kirin û kirêgirtiyekî wekî Cemil Bayik kirin serokê KCK-ê da ko pêkanîna Kongreya Neteweyî têkbidin. Ew kadirên ko neteweyî û niştimanperwer bûn jî dan aliyekî.
Ev gurzek ji tawanên PKK-ê ne ko wê di heqê miletê kurd û endamên xwe de kirine. |
