Nefel

[ DUŞEM, 2024-04-29 ] [ BIKE MALPERA DESTPÊKÊ ] [ BÊXE NÊV BIJAREYAN ] [ KONTAKT ] [ INFO ] [ LÊGERÎN & ARŞÎV ]

DESTPÊK

	Nûçe

	Nivîsar

	Kulturmagazîn

	Hevpeyvîn

	Kolumnîst

	Ewrokurd

	E-Pirtûk

	Lîteratûr

	Ziman

	Muzîk

	Foto

	Lînk

E-POSTEYA TE

	Nav (Username)



	Şîfre (Password)





	»E-posteyeka nû bo xwe qeyd bike

REKLAM

KOLUMNÎST

Kevokên agirî

STOCKHOLM, 19/3 2008 — Di salên heftêyî de, ji destpêka meha Adarê heyecana Newrozê li me peydar dibû. Me ji nêviyê salê de tekelên kevin di axur û embaran de vedişartin. Wexta ko nêzîkî roja Newrozê dibû û me tekel peyde nekirana, em di ber dikana Birê Arkoyê (soldirû) fileh re diçûn û dihatin. Kirîvê Biro jî ji vê rewşa me derdixist ko em li dora tekelên wî deherin û tên; wî dikir ciwanmêrtiya xwe û çend tekelên kevin derdixist li ber deriyê dikanê datanîn. Bi vî awayî, heger hin kes bihatana girtin jî mesûliyeta kirîvê Biroyî di bûyerê de tune bû. Me jî ji rojek du roj berê de, ew tekel li hustuyê xwe dikirin û me bi zahmetiyeke mezin ew dibirin li serê Giyarê Bamiyê, Textê Qîza Qirêl, Êrge Baba û Tûrcelê datanîn...

Teva ko dewletê di roja Newrozê de tedbîrên mezin jî distendin, dîsa jî nikarîbû pêşî li agirvêxistina me ya wê rojê bigirta. Gava bi taribûna êvarê re li serê wan giyar û zinaran ronkahiya êgir xuya dikir, her kesî bi awayekî şadbûna xwe diyar kir. Di salên pêşî de, gelek kesan bi vêketina êgir re sîleh berdidan, pîrekan dilîrand û ji her kesî re dibû mîna serkeftineke ko bi dizîka hatibe bidestxistin. Di wan salan de tu kesî Newroz di salonan de û li cihê ko kelbalixî lê hebûya pîroz nedikir û ji xwe qedexe bû jî. Lê milet bi vî awayê pîrozkirinê jî kêfxweş dibûn.

Di Newroza pêşî ya piştî Donzdeyê Îlonê de, me nikarîbû ew bi awayê salên berê pîroz bikira. Êdî hemû kontrol di destê dewletê de bû. Îmkanên ko mirov karibe tekelan bibe serê çiyayan tune bû.
Roja Newroza wê salê, em çen heval li hev vehewiyan û me li ser vêxistina agirê Newrozê minaqaşe kir. Di minaqeşeya me de fikreke ecêb deket. Hevalekî pêşniyar kir ko em fitîlên gazkirî bi lingên çend kevokan ve girê bidin û di eynî wextê de li çend nuxteyan êgir berdin fitîlan û kevokan bi hewa bixin. (Di wê civînê de du hevalên ko li ba dilê min herî bi qîmet bûn û ez ê wan tu carî ji bîr nakim û hezar mixabin ko divê ez aniha ji wan re bibêjim, “rehmetî” û wan bi hurmeteke mezin bibîr bînim jî hazir bûn. Yek jê Şêxmûs Yapiştiran û yê din jî Seydoş Ayebe bû. Ev herdu heval jî çûn ser diovaniya xwe. Ji xwe ew civîna me jî li mala Şêxmûs Yapıştıranê rehmetî bû). Di netîceya wê minaqaşeyê de, em gihaştin encama ko bi çi awayî dibe bila bibe, lê divê em agirê Newrozê vêxinê...

Dewletê tedbîrên mezin sitendibûn û li wan lat û zinaran esker wek pezê bizinî pahn bûbûn. Kes wê şevê newêrîbû ji mala xwe derketaya. Heta azana eşayê jî ji tu derê ronahiya êgir xuya nebû. Bi xwendina azanê re, ji şeş qolan komên êgir li ser bajêr vêketin. Ji şeş qolan kevokên ji êgir di ser bajêr re firiyan. Li ezmên agirê Newrozê vêket. Her kes şaş û heyirî man. Milet dikira bifiriya, lê dewlet şaş mabû. Hemû tedbîrên dewletê belasebe çûbûn.
Ew kovok heta bi nîvê şevê li ser bajêr firiyan. Yek hebên kevokan, –ji ber ko yên teqle bûn– birîndar bûn. Gava ko wan di wê şevê de teqle davêtin, ew têlika ko wek dezî zirav bû ko mesafeya navbera lingên wan fitîlê diparast, bi teqleyê re li wan digeriya û wexta ko agirê fitîlê digîhaşt perikên wan, ew dikizirîn. Yek tenê ji wan kevokan bi temamî şewitî û mir, lê yên din hemûyan bi serkeftin wazîfeyên xwe bicîh anîbûn.

15yê adara 2001ê

-----------------------------------

Nivîskar: ENWER KARAHAN enwerkarahan@hotmail.com
Weşandin: 2008-03-19
Xwendin: 1860