STOCKHOLM, 15/9 2008 — Me dîrekt got pere nekir, me endîrekt got pere nekir, me li nav çavên wan/wî nêrî û got pere nekir; baş e, em berê xwe bidin kê û gazinên xwe bi kê bikin?
Her çi qasî Dêrik wek nimûneyeke piçûk be jî, di eslê xwe de eyneya îcreetên DTPyê ye ko çi qasî qîmetê didin gotin û dengê miletî.
Li Dêrikê berî vê peryodê bi navê Ayşe Karadag jinek ji Stenbûlê hate anîn û DEHAPê (yan jî HADEP) ew li Dêrikê kir seroka belediyeyê. Îcreeta wê ya herî balkêş ew e ko asfaltek reş kişand ser wan kevirên çarçiya Dêrikê. Ji xwe xemla Dêrikê jî ew kevir bûn û wê jî bi ser wan keviran de … Di nêviyê dewra serokatiya wê de alîgirên DEHAPê li dijî îdareya wê propaganda kir ko ew ne yeke bikêrhatî ye û divê ew bê guhertin. Piştî ko havalbendên wê li dijî wê propaganda bi pêş de xist, êdî hewcedariya xelkê nema ko tiştekî bibêje. Her bi çi awayî be di dewreya pê wê de yekî dinê anî ko navê wî Ramazan Kapar bû/e. Kesî li Dêrikê ew nas nedikir, lê dêrikiyan got ko hema tenekeya tozê be jî ji bo me ferq nake û çawa be “partiya me” ew destnîşan kiriye.
Ramazan yekî mamoste bû û kesî bi derbasbûyina wî nizanîbû. Tu aktîvîteya wî ya di warê siyasî de tune bû û xelkê ew ji ber gotina “partiya xwe” bi ferqeke mezin kir serokê belediyeyê. Yek ji îcreetên wî ew bû ko peykerên sê navdar, nivîskar û helbestvanên kurd li parkekê çêkir. Me (dêrikiyan) jê re li çepikan xist. Me ew pîroz kir û me bi serê wî sond xwar. Lê roja dinê, me dît ko navê wê parkê kir “Parka Ahmet Kaya”. Gelekan ji dêrikiyan ji ber vê kirinê jî jê re li şipiya li çepikan xist. Ji ber ko ew mesajeka siaysî bû! Her çi qasî em li dij derketin, me gazin kir ko tu eleqeya Ahmet Kayayî bi Dêrikê û hunera kurdî re tune ye jî, dengê me neçû kesî.
Çendeyek di ser serokatiya Ramazan Kaparî re derbas bû, me bîhîst ko ew û partiya xwe (DTP) bi hev ketine û Ramazan li wan guhdarî nake. Wî li ser daxwaza hevalê xwe yên partiyê qebûl nekiriye ko ji serokatiya belediyeya Dêrikê îstifa bike. Wan jî ew ji partiya xwe îxraç kir û vê gavê wî bi sextekarî û îxanetê sûcdar dikin.
Ev bû dudu! Yanî bi Ayşe û Ramazan deh sal derbas bûn û li Dêrikê tiştên ko tên xwestin nayên kirin û ew lê dixin û lê diherin. De ji bo çareke dinê Xweda mezin e!
Ev Ramazanê ko nema li partiya xwe guhdarî kir, helbet nema xelk jî bi … xwe hesiband. Ma yekî ko zirrrr partiyek bi tiştekî ne hesiband, îcar xelk çi …ê wî ye?
Min jî ji bo wê kirina wî –ji ber çêkirina peykeran– ew pîroz kiribû ko ew li hêjayiyên Dêrikê û miletê kurd “bixwedî” derketiye. Yanî mêrikî bustên Qedrîcan, Reşîdê Kurd û Edîp Karahanî li meydaneke Dêrikê çikandibû. Ma ev ne hêjayî pîrozkirinê bû?
Îcar niha çi bi serê wan peykeran de hat, hûn zanin? (Mimkun e ko haya hin kesan jê hebe û haya hin kesan jî jê tune be). Hin bênamûsan poz û guhên wan peykeran şikenandiye (yanî jêkiriye) ko di berpirsiyariya belediyeyê de ye. Ev serê sê-çar mehan in ko ev tişt qewimî ye û serokê belediyeyê tu tiştekî nake ko wan ji wê rewşê xelas bike.
Ez jî vê havînê çûm Dêrikê û wek gelek kesan çûm parka belediyeyê. Ez û çend kes li ber bustê Qedrîcanî rûniştibûn. Hew bala min ketê ko pozê wî ne pê ve ye. Ez şaş mam. Ez vê re pengizîm û min li yê Edîp û Reşîdî jî nêrî ko heman tişt hatiye serê wan jî. Gava min ji kesên derûdora –bira, pismam û xwarziyên xwe– pirsî, wan got ko ev serê sê mehan e ko weha bûne.
Ev serê sê–çar mehan weha bûbû û ne xema kesî bû, ne kesî dengê xwe dikir û ne jî reaksiyon nîşan dida.
Ez ji dînê xwe derketim. Min bi wan re kir qerepere. Bi qerepereya min re ew nuh bi xwe hisiyan ko divê reaksiyonek bê nîşandayin. Min heman rexne li hin dost û welatparêzên Dêrikê jî kir, lê wan her digot ko mêrêk (serokê belediyeyê) li me kesî guhdarî nake û qedrê me nagre.
Ez bi wê kerbê çûm belediyeyê, lê min ew zevt nekir. Dû re birayê min çû ba wî û ew tiştên ko min ê bigotana jê re got; wî soz da ko ew ê wan tamîr bike, lê derew.
Baş e, heqê vî belediye reîsî çi ye? Çi ferq dike ko ha poz û guhên wan peykeran jêbûbin yan jî yên wî jêbûbin? Ji xwe xelkê xwestiye heqareta pêşî li wî bike û dû re li wan hêjayiyên dêrikiyan û kurdan bike. Kî dê hesabê vê qeşmeriyê bixwaze? Ev çi kêfiyet e ko çi tê hesabê wî –li nav çavên dêrikiyan dinêre– û ew li gora hesabê xwe dike! Ew ne qedrê saxan digire û ne jî yê miriyan û yê dêrikiyan qet nagire.
Nayê bîra min ko di dewrên berê de –dewrên serokeşîr serokên belediyeyê bûn– me ricayek ji reîsekî bikiraya û peyva me li erdê biketaya; qet nebe, wek dêrikiyekî gotina me li ba wan pere dikir; heger îroj jî yek ji wan serokê belediyeya Dêrikê bûya û me ricayeke weha ji wan bikiraya, wan dê peyva me li erdê nexistaya. Yanî qîmeta gotin û peyvê dê li ba wan hebûya, hema wê ji bavê xwe fedî bikirana; lê ev? Ev dê ji çî xwe fedî bike? Ne birayên wî hene ko em ricayê jê bikin û ne jî bavê wî, ne pismamên wî hene û ne jî xalên wî û ji xwe yên ew kirine reîsê belediyeyê jî bûne kurkurk.
Îcar, ev ne mesûliyeta wan kesan e ko ev neciwamêr kir serokê belediyeya Dêrikê û îroj jî nikarin du gotinan jê re bike?
Xwedê mirovî ji însanê bêesil biparêze û weselem, lê divê bê zanîn ko Dêrikê ev yeka hanê heq nekiriye. |
